Ginekologia cz1

Sparteina

Badania kliniczne, zwłaszcza przy użyciu kardiotokografii, wykazały, że często podaniu sparteiny towarzyszą objawy wzrostu napięcia i dyskoordynacji czynności skurczowej macicy, przy czym stwierdza się indywidualną wrażliwość na ten lek.

kobiety

Obserwuje się niekiedy zupełny brak wrażliwości mięśnia macicy na sparteinę, z drugiej zaś strony często objawy zwiększonej wrażliwości w postaci wybitnego wzrostu napięcia mięśnia macicy i jego przykurczu. Czasami działanie leku jest opóźnione. Sparteina wywołuje wzrost napięcia i nieregularną czynność skurczową w jednym na cztery przypadki jej zastosowania, zaś u leczonych powoduje dyskoordynację, wzrost częstotliwości i amplitudy skurczów oraz podwyższa napięcie mięśnia macicy, przy czym działanie jej jest długotrwałe . Sparteina podawana jest najczęściej domięśniowo i w postaci czopków doodbytniczych, stąd możliwość dokładnego dawkowania jest ograniczona i niekiedy obserwuje się nakładanie wyników działania dwóch podanych w zbyt krótkim odstępie czasu. Sparteina działa głównie na częstotliwość skurczów, a zwłaszcza podnosi napięcia macicy, co stanowi duże zagrożenie dla płodu . Obserwowano stosunkowo często pęknięcia macicy po zastosowaniu sparteiny.

Ciecia cesarskie

Według Friedmana większość wskazań do cesarskich cięć w tych przypadkach opiera się właśnie na tych kryteriach. Przy stwierdzeniu tego typu zaburzeń często odpowiednie postępowanie, jak odpoczynek, środki znieczulające, zazwyczaj prowadzi do prawidłowego zakończenia porodu. Posługując się metodą graficzną, opartą na obserwacji kilku tysięcy rodzących, Friedman określa czas trwania i przebieg porodu w sposób obiektywny i porównywalny. Rozpoznanie rodzaju i charakteru nieprawidłowego przebiegu porodu na podstawie graficznej krzywej rozwierania ujścia wewnętrznego oraz zstępowania części przodującej nie przedstawia trudności diagnostycznych 10°/o wszystkich porodów o czasie trwania poniżej 20 godzin klinicznie przebiegało prawidłowo, natomiast wg graficznej oceny niekiedy były to porody patologiczne. Z drugiej strony 63% porodów u pierwiastek, trwających powyżej 20 godzin, określano jako nieprawidłowe, zaś krzywe obrazujące przebieg rozwierania ujścia wewnętrznego były prawidłowe Zaburzenie to występuje przede wszystkim u pierwiastek. U 30% wszystkich pierwiastek z dystokią opóźnienie fazy utajenia wynosi ponad 20 godzin, u wieloródek zaś powyżej 14 godzin. Wśród przyczyn zwolnienia się rozwierania znajdują się zaburzenia czynności skurczowej, podanie zbyt wcześnie lub w zwiększonym stężeniu środków sedatyw-nych i spazmolitycznych, jak również niedojrzała szyjka macicy w moutajonej następne fazy mogą przebiegać prawidłowo lub też opóźniać się. Przedłużenie fazy utajonej może być wcześniej wykryte, nawet już w okresie rozpoczęcia czynności porodowej.

Domięśniowe podanie meterginy

Domięśniowe podanie meterginy podczas porodu wykazało, że wpływ tego leku nie jest natychmiastowy, natomiast działanie jego długotrwałe. Odpowiedź macicy na podanie ergotaminy zwiększa się z czasem trwania ciąży, osiągając swój szczyt w okresie porodu i wczesnego okresu połogu. W końcu ciąży substancje te pobudzają macicę do nieprawidłowej czynności skurczowej, charakteryzującej się skurczami o małej amplitudzie i dużej częstotliwości oraz wzrostem napięcia. W terminie porodu środki te działają jeszcze silniej, przy czym wpływ na napięcie jest wyraźniej zaznaczony. W I okresie porodu działanie to manifestuje się nadmiernym napięciem (hypertonus), obserwowanym przez dłuższy czas. Z uwagi na to działanie środki te stanowią niezwykle niebezpieczny lek dla płodu i nie powinny być stosowane w I i II okresie porodu. Jedynym wskazaniem do ich podawania jest III okres porodu, bowiem długotrwały efekt i wzrost napięcia czynią tę substancję lekiem z wyboru właśnie w tym okresie . Sparteina po raz pierwszy została użyta w Europie w 1902 r. i początkowo zyskała sobie dużą popularność, z uwagi na swoje właściwości naskurczowe. Panował w tym czasie pogląd, że jest to lek bezpieczny i pozbawiony ubocznego działania.